Het sentiment.

Voor iedereen met vreemde collecties.

Ken jij iemand die gekke dingen verzamelt?

Ik wel.

Ik ken iemand die dingen verzamelt, omdat die iemand werkelijk aan alles sentimentele waarde hecht.

Iemand wiens grootste nachtmerrie het is dat er een keer brand ontstaat in huis, waardoor het schemerlampje van opa en oma weg is.

Iemand die dat ene paar schoenen dat nooit meer gedragen wordt bewaart, omdat deze schoenen onderdeel waren van een activiteit tijdens een reis naar midden Amerika.

Iemand die verjaardags- en kerstkaarten in een doos bewaart, omdat het zo lief is dat mensen de moeite hebben genomen om ze te schrijven en op te sturen.

Iemand die pasjes van een voorgaande werkgever in diezelfde doos bewaart, omdat de tijd daar zo leuk was.

Iemand die ook nog 101 sleutelhangers in dat doosje heeft zitten, omdat mensen die als souvenir hebben meegenomen en [vul hier de redenering van twee punten terug in].

Nu klinkt het alsof het huis van die iemand volledig volgestouwd staat met spullen.

Dat er net een pad is waardoor vanaf de bank de keuken te bereiken is.

Laat ik je meteen uit die illusie halen: dat is niet het geval.

Zo extreem is die iemand niet.

Hoewel...

Die iemand verzamelt tasjes.

Plastic tasjes.

Papieren tasjes.

Die iemand heeft een grote tas met tasjes.

Een hele grote tas die uitpuilt van de tasjes.

Niet omdat die iemand zo vaak functioneel gebruik maakt van die tasjes.

Nee.

Net als de bovengenoemde spullen, hebben ook die tasjes een sentimentele waarde.

Niet allemaal, want dat zou te gek voor woorden zijn.

Maar een groot deel van de inmiddels overgebleven tasjes wel.

De iemand hield laatst een grote schoonmaak.

Daarin werd de tas met tasjes niet ontzien.

Waar elk normaal functionerend persoon de tasjes zou beetpakken en zou doneren aan de supermarkt of de vuilcontainer, pakte deze iemand dat helemaal anders aan.

Je kon per slot van rekening toch niet zómaar al die tasjes wegdoen?

Zorgvuldig werd elk tasje bekeken en beoordeeld.

Terwijl menigeen gewoon een plastic tasje zou zien, zag die iemand een verhaal.

Een herinnering.

Ook hier moet ik weer even een nuance aanbrengen.

De simpele Zara of Mango tasjes gingen zonder diepe gedachte de nieuwe tas met tasjes - die uiteindelijk een functie elders kreeg - in.

Dat gebeurde ook met de plastic supermarkttasjes die, tegen die iemands zin in, toch in grote getalen gerepresenteerd werden in het tasjesassortiment.

Maar, ach, het Papillon tasje.

Het tasje waar een nieuw balletpakje of -schoenen in hadden gezeten.

Dat tasje, althans de inhoud die daarbij hoorde, zorgde voor hetzelfde gevoel als een nieuw balletpak destijds had gegeven.

Iemand glimlacht.

Dat tasje ging terug in de oorspronkelijke tas met tasjes.

Dat is er een voor speciale gelegenheden.

En kijk, het plastic tasje uit Disneyland!

Ook dat is voor speciale gelegenheden.

Net als het tasje van de juwelier waar het eerste echt gouden, zelf betaalde sieraad in gekocht was.

En het tasje uit de Efteling dat deed denken aan een leuke werkdag.

Of het tasje van de winkel van een tante, waar de iemand als tiener vaak mocht helpen en zich dan ongelofelijk volwassen voelde.

Ik ken iemand die een tas vol herinneringen heeft.

Herinneringen in de vorm van tasjes.

Iemand die denkt dat deze speciale tasjes voor een speciale gelegenheid zijn.

Iemand die zo'n speciaal tasje niet zomaar meegeeft als iemand anders vraagt om een tasje.

Iemand die het niet aan zou kunnen als dat speciale tasje nu gebruikt zou worden om een kopje soep in te vervoeren.

Of een lekkere trui.

Iemand die zichzelf blijft wijsmaken dat die tasjes voor een speciale gelegenheid zijn.

Iemand die stiekem ook wel weet dat ze de specifieke tasjes gaat bewaren tot in de eeuwigheid.

Als waren het foto's in een grote tassenalbum.