Het dorp.

Voor wie de romantiek van het liedje ook niet helemaal begrijpt

Weet je nog dat ik het laatst had over dat ik dacht dat ik best een plattelandsmeisje kon zijn?

Dat neem ik terug.

Niet dat het platteland geen charme heeft hoor.

Maar het is toch nét effe anders.

Het zit zo: ik werk dus tegenwoordig in een dorp. Niks mis mee, zou je denken. Inderdaad niks mis mee. Ik stap elke morgen op mijn fiets om onderweg de omgeving in een uur tijd compleet te zien veranderen. Het is alsof je van New York city naar het oude Oklahoma fietst. Alleen dan iets minder ver. Maar het uitzicht is ongeveer hetzelfde. Van de dichtbebouwde stad fiets ik zó alle akkers en landerijen tegemoet. Nog steeds niets mis mee. Vooral als je een verstopte neus hebt. Want ik moet heel eerlijk bekennen, de geur die me tegemoet komt wanneer ik de eerste boerderij nader is er een die ik graag aan de verbeelding over had gelaten. Anyway, ik wil geen zeiksnor worden en dit verhaal laten domineren door de dingen die anders zijn. Of apart. Nee, ik wil jullie graag meenemen in wat ik wel niet allemaal geleerd heb.

Klaar voor?

Oké, komt ‘ie.

1. Mensen in een dorp hebben vaak een grote oprit.

“Nou, Ted. Wat een ge-ni-a-le bevinding”. Ik snap je cynisme, maar heb je ooit in je leven een tractor op een oprit zien staan? Een tractor! Zo’n gi-gan-tisch exemplaar dat elke dag file veroorzaakt op de dorpsweg. Dat staat dus gewoon bij de mensen op de oprit. Voor hun huis. Dan moet je dus wel een giga oprit hebben, dacht ik zo. Een totaal nieuw straatbeeld voor deze meid, dus zeker een vermelding waard in deze lijst van dorpse opmerkelijkheden.

2. Asperges worden een plant.

Ik mag dan wel niet bij de groep mensen horen die denkt dat een appel uit de fabriek komt, maar soms heb ik de basis ook nog niet helemaal op orde. Tijdens een van mijn middagwandelingen door de landerijen van het dorp, flapte ik er enthousiast uit wat een leuke plantjes ze daar hadden staan. Die had ik nog nóóit gezien. Ik zou mijzelf uitgelachen hebben, maar geduldig vertelde mijn collega me dat dit een aspergeplant was. Werden asperges planten dan? Ja dus. Als ze niet meer gestoken worden, groeien asperges uit tot een geinige plant. Enigszins verbaasd bekeek ik de plantjes nog eens. Mocht ik ooit een tuin hebben en nog leuke groene sprieten zoeken, nam ik mezelf voor dat ik asperges ging planten.

3. En tot slot: DE SRV-WAGEN BESTAAT NOG!

Ik wist niet wat ik zag. Nietsvermoedend fietste ik het dorp binnen toen ik plotseling vol op de rem moest trappen. Een groot, wit gevaarte versperde me de weg. “Hé!” dacht ik. “Dit ken ik ergens van.” Ik groef diep in mijn geheugen en langzaam kwam ik tot het besef dat dit de SRV-wagen was. De SRV-wagen van vroeger! De ingenieuze uitvinding die de boodschappen gewoon naar je toe brengt. Kijk, dat doen de Ap en de Jumbo tegenwoordig natuurlijk ook, maar die ene keer dat ik dat uitprobeerde kreeg ik de boter in grootverpakking, de hagelslag in ieniemienie formaat en een eetrijpe avocado waar je iemand de hersenpan mee kon inslaan. Dus hoe fantastisch is het eigenlijk dat de boodschappen én naar je toe komen én je gewoon kunt zien wat je koopt? Ik overweeg het burgerinitiatief “SRVeel meer boodschappen in de stad” op te richten.

Zo zie je maar weer, lieve kijkbuiskinderen, dat je van een nieuwe omgeving weer ontzettend veel wijzer kunt worden. Tot de volgende aflevering.

P.S. Ik heb jullie mijn bevindingen over de geur van gemalen dier bespaard. En geloof me, dat is beter voor jullie allemaal.

P.P.S. En ook mijn niesbuien door de hooikoorts die telkens oplaait als ik tussen de grassen, granen en bloemen fiets.

P.P.P.S. Of dat ik inspiratie voor mijn avondmaal haal uit de vrachtwagen vol met groenten die toevallig voorbij rijdt. Prei ofzo.

P.P.P.P.S. Mocht je op de hoogte willen blijven van mijn verhalen en wanneer ze online verschijnen? Volg Ted Schrijft op Instagram. Dit is ongegeneerde reclame. Einde bericht.