Het columnboekje.

Voor ieder die graag naast het pad loopt.

“Goedemorgen, heeft u toevallig een notitieboekje in het formaat van een column?”

De frons in het gezicht van de verkoopster doet me beseffen dat dit misschien niet echt een alledaagse vraag is. Diezelfde frons geeft me ook de indruk dat deze vriendelijke mevrouw niet echt veel zin heeft om voor me te gaan kijken. “Poeh…” weet ze na een nét te lange stilte uit te brengen. Lusteloos kijkt ze om zich heen. “Nee. Nee, ik zie er zo geen nee.” Zonder te kijken. Zónder te kijken! Ik kan me nog net beheersen en forceer krampachtig een betoverende glimlach, terwijl ik met een iets te vriendelijk “Bedankt voor de moeite” de deur achter me dichtsla.

Poging 2. Terwijl ik onderweg ben naar de volgende winkel, bedenk ik me dat ik misschien van tevoren alvast kan aankondigen dat ik een ietwat vreemd verzoek heb. Tevreden met dit door mezelf verkregen inzicht, stap ik vol goede moed winkel nummer twee binnen. “Goedemorgen! Misschien een beetje een vreemde vraag, maar heeft u toevallig een notitieboekje in de vorm van een column?” Daarna ben ik een klein beetje afgehaakt, moet ik je eerlijk bekennen. Man, wat kan deze vrouw praten. Nu denk jij natuurlijk: Nóg meer dan jij? Ja, nog meer dan ik. Terwijl ik met mijn hoofd al bij de introductie van mijn vraag in de volgende winkel ben, hoor ik ergens in de verte iemand “Kom mee” kwetteren. Voor ik het goed en wel in de gaten heb, word ik in moordend tempo de winkel doorgeloodst. Door de winkel fladderend, probeer ik deze ontzettend behulpzame (en dan bedoel ik ook echt óntzettend behulpzame) mevrouw duidelijk te maken dat ik zelf al een rondje door de winkel had gemaakt. Ik geloof niet dat ze me hoort. Ik besluit met haar mee te rennen tot ze tot bedaren komt. Eindelijk beseft ze dat er geen notitieboekje in de winkel ligt in de vorm van een column. Pfieuw, even uitpuffen hoor. Ik probeer weer wat op adem te komen (ik moet nodig wat aan mijn conditie doen, maar dat terzijde) wanneer ze plotseling achter me opduikt met een heel assortiment aan notitieboeken in haar armen. Of een ander exemplaar me niet zou bevallen? Hmm, deze vrouw begrijpt duidelijk niet waar ik naar op zoek ben. Ik bedank haar vriendelijk en vlucht dan de winkel uit. Ik ga even een rondje lopen om bij te komen van deze intense ervaring.

Poging 3. Drie maal is scheepsrecht, zeggen ze toch? Een beetje aarzelend stap ik de derde winkel in. “Goedemorgen! Uhm… Ja, nou, ik heb dus echt een bijzonder aparte, zeg maar gerust vreemde, ofja vreemd… Meer specifiek eigenlijk. Ik heb dus een hele specifieke vraag.” De mevrouw in kwestie schiet onbedoeld een beetje in de lach door mijn gestuntel. Ik zie de nieuwsgierigheid in haar ogen. Even diep ademhalen, Ted! Daar komt 'ie… “Heeft u misschien een notitieboekje in het formaat van een column?” Ik sta eigenlijk al te wachten op een afwijzing, wanneer ze optimistisch zegt: “Ik zal even in de catalogus kijken.” Catalogus? Zo’n boek met héél veel artikelen? Langzaam begint mijn hoop te groeien. Na wat speurwerk kijkt de winkelier me aan. “33 x 15, is dat een beetje het formaat?” Ja, denk ik. Ja! Dát bedoelde ik dus! In een mum van tijd is de bestelling geplaatst en huppel ik, zowaar mét notitieboekje in de vorm van een column dat onderweg is, de winkel uit.

Misschien ben ik te pietpeuterig om genoegen te nemen met iets anders dan dat ik in mijn hoofd heb.

Of ik ben gewoon uniek in mijn soort.

Dat klinkt toch net lekkerder.