De wijn.
Alleen voor volwassenen.
Het is donderdagavond. In de volksmond ook wel 'little friday' genoemd. De week is alweer ruim doormidden, met andere woorden: tijd voor wijn. Op weg naar mijn bijna-weekend-activiteit, duik ik nog even de Ap in. Nadat ik de Grote Hamersma heb doorgescrolld (ja, dit is nog steeds hét redmiddel voor mensen met enorme keuzestress die weer eens voor een overvol wijnschap staan, zoals ik) en zorgvuldig heb gekeken welke van de etiketten ik het allermooist vind, neem ik een exemplaar uit het winkelrek.
Op weg naar de kassa bedenk ik me hoe ontzettend volwassen ik ben geworden. Waar ik in mijn studententijd geborreld door het gangpad liep om de één na goedkoopste wijn te vinden - want hé, de allergoedkoopste is wel heel treurig - sta ik tegenwoordig gewoon op ooghoogte de flessen te bekoekeloeren. Sterker nog, vandaag had ik er een van de hoogste plank. Letterlijk. Há! Kijk mij eens zijn getransformeerd.
Het lijkt nu alsof ik uren naar de kassa liep, maar niets is minder waar. Ik denk gewoon veel. En snel. Enfin, ik kom bij de zelfscankassa en ik moet wachten op een leeftijd controle. Net irritant, want ik heb een trein te halen. Maar, denk ik vol goede moed, ze zien vast wel dat ik geen 18 meer ben. En als ze twijfelen, zal ik even lachen. Die rimpels zijn zeker niet meer te missen tegenwoordig. Er komt een jong knaapje mijn kant op. Vriendelijk zegt hij: "Dag mevrouw, mag ik uw legitimatiebewijs zien?" Even ben ik van mijn apropos. Kijk, grammaticaal gezien, klopt deze zin helemaal. Inhoudelijk gezien is het, in combinatie met een leeftijd controle, een staaltje onkunde van heb ik jou daar.
Laat ik jullie als sidenote nog even vertellen dat de leeftijd controle er is zodat KINDEREN onder de ACHTTIEN geen alcohol kopen. Ja, je moet je legitimatie laten zien tot je 25e, maar dat is om een bepaalde mate van onzekerheid eruit te halen. Even terug naar waar ik was: KINDEREN van jonger dan ACHTTIEN. Heb je ooit in je hele leven iemand een KIND van onder de ACHTTIEN, 'MEVROUW' horen noemen? Ik heb het in mijn bijna 31 levensjaren nog niet meegemaakt. Hetzelfde geldt voor 'u'. Op een ietwat formele middelbare schooldocent na, heb ik dit ook nog nooit gehoord. De jongen vermoedde dan toch ergens wel dat ik de jeugdige leeftijd van 18 al enige tijd gepasseerd was. Toch? Als de brave burger die ik ben, pak ik mijn rijbewijs. Hij kijkt er serieus naar en zorgt dat mijn kassa een bliepje maakt, zodat ik kan betalen. Ik wil mijn rijbewijs net opbergen, terwijl ik de jongen hoor roepen: "U ziet er heel jong uit mevrouw!" Hij dacht... Hij dacht toch niet serieus... Neeee, hij kan toch niet gedacht hebben dat ik nog geen 18 was?!
Een tikkeltje verward loop ik naar buiten. Uiteindelijk besluit ik om het maar als een compliment te nemen. Tegelijkertijd bedenk ik me dat mijn dagcrème op is en ik nieuwe moet bestellen. Met een sierlijke zwier druk ik op de bestelknop. Ik kan niet wachten tot 'ie er is. Mijn vertrouwde anti-rimpelcrème.