De stiltecoupé.

Een nieuwe regenachtige dag, een nieuw verhaal

Ik zit in de stiltecoupé. Lekker rustig. Héérlijk rustig! 's Morgens ben ik nu eenmaal niet het zonnetje in huis. Al helemaal niet als het grijs en regenachtig is (en ja, ik ben m'n regenjas vergeten). Nog half duttend stap ik dus de stiltecoupé in, om rustig te ontwaken. Ik maak bijna een vreugdesprongetje. Met de nadruk op bijna, aangezien de mentale toestand waar ik op deze vroege ochtend in verkeer me een sprongetje van z'n lang zal ze leven niet zou toestaan.

Goed, ik maak dus dat bijna-vreugdesprongetje, omdat er bijna niemand in de coupé zit. Geen zoektocht naar een plekje om te zitten, geen ongemakkelijke goedemorgen-knikjes omdat er iemand naast je wil komen zitten waar we (mijn potentiele buur en ik) beiden niet op zitten te wachten en ultieme rust. Ik zet een muziekje op en bereid me voor op mijn reis: Ik, mijn muziek en de regendruppels op het raam. En ze leefde nog lang en gelukkig.

O oh...

Het is het type kort-pittig met een stem als een sirene: Je hoort ze van kilometers afstand. Ik denk nog: Er zit toch een raam tussen ons? Een treinraam. Ik kijk naar de dikte van dit raam, waarna ik beduusd bedenk dat ik de dames toch echt dwars door dit centimeter dikke glas heen hoor kwekken. Zodra de deuren openen, stormen de netgenoemde personen binnen. De STILTE coupé binnen. Alleen is het begrip STILTE ze totaal onbekend. Ik denk dat de ervaring van het binnenlopen van de trein de rest van de wereld deed vergeten. Al kakelend en kirrend zoeken ze een plekje. Een plekje in de STILTE coupé! Nog steeds geen bewustwording van het feit dat die enorme letters die je uitzicht op het natte landschap beperken een functie hebben.

Ik zet m'n muziek nog wat harder. Nog maar een uur te gaan..