De scriptie.

Om lekker te lezen met het zonnetje op je bol

Is het je wel eens opgevallen dat ieder mens een uniek loopje heeft? De een loopt van tut-tut-tut, terwijl de ander meer een hop-hop loopje heeft. Een loopje zegt veel over iemands gemoedstoestand, denk ik. De sloffers hebben er niet zo veel zin in vandaag. Slof-slof-slof, zo sjokken ze zichzelf vooruit. Wanneer de loper in kwestie publiek heeft, blijven er 3 soorten loopjes over. 1. Het plof-plof loopje: Benen uit elkaar, stevige tred en de subtekst "Zien jullie hoe stoer ik ben?"

2. Het fiet-fieuw loopje (vooral populair bij dames): De voeten worden geplaatst als zijnde een koorddanseres, koket op één lijn, terwijl de heupen vrolijk heen en weer zwiepen.

3. Met dit loopje kan ik mezelf het best identificeren, het oei-ze-kijken loopje: De looppassen versnellen bij de gedachte "O jee, ze kijken...", waardoor de voet-voet coördinatie verzwakt en de loper zich al struikelend naar zijn of haar bestemming beweegt.

Het vrolijkst word ik van het ploink-ploink loopje, waarbij het haar van de loper bij elke pas vrolijk meeploinkt. Terugkomende op het verband tussen loopjes en gemoedstoestanden, associeer ik dit loopje met ultieme blijdschap.

Hoe ik dit allemaal weet? Ik zit in de bieb.

Naast het raam.

Tussen het observeren door schrijf ik mijn scriptie.

Maar veel tijd is daar niet voor.