De ongenode gast.

Voor alle helden, ook die op sokken

Het was een morgen zoals elke andere. De wekker ging, ik zat in dilemma of ik op zou staan of me nog een keer om zou draaien, ik besloot - zoals altijd - om nog vijf minuutjes te blijven liggen, de wekker herinnerde me weer aan dat ik er uit moest, ik bleef nóg een keer vijf minuutjes liggen, de wekker verzocht me dringend om nu toch echt op te gaan staan, waarna ik besloot om dat lekker niet te doen en voor de laatste keer vijf minuutjes te blijven liggen. Geen ongewoon ritueel, toch? Geen ongewoon ritueel. Tot de laatste vijf kostbare minuutjes bed tijd.

Een minuut nadat de wekker rinkelde, kreeg ik een kriebeltje aan mijn been. Een kleine beweging maakte daar gauw een eind aan. Zo, ik had nog vier minuten om te genieten van mijn donzige kussen. Nog geen minuut later weer dat kriebeltje. Het hield maar niet op. Ik wilde het kriebeltje wegkrabben, toen ik iets voelde. Het bewoog! Een milliseconde later was ik uit de veren, op zoek naar mijn bedpartner. Ik vind logeerpartijtjes altijd erg gezellig, begrijp me niet verkeerd, maar ik had zo het gevoel dat ik deze indringer niet had uitgenodigd.

Nadat ik met wijsvinger en duim mijn deken had vastgepakt, sloeg ik in één slag mijn bed open. Daar was ie, de gluiperd! Acht lange poten waar ik kippenvel van kreeg, hadden zich in míjn bed genesteld. Lichtelijk in paniek probeerde ik te bedenken wat ik moest doen. "Stil blijven staan", was mijn eerste reactie. Na twee minuten bewegingsloos te hebben gerild van het kijken naar het onderkruipsel in mijn bed, bedacht ik me dat dit niet de meest effectieve manier was om mijn ongenode gast de deur te wijzen. Op mijn tenen sloop ik naar de stofzuiger, in de hoop dat Henk (inmiddels had ik hem een naam gegeven) rustig zou blijven zitten waar hij zat. Ik hield hem in de smiezen en beraadde me op een moordplan.

Ik hoefde alleen nog maar de stekker in het stopcontact te steken en ik had hem! Mijn aandacht ging een fractie van een seconde uit naar het inpluggen van de stofzuiger en toen ik weer opkeek... WAS HENK WEG! Met gevaar voor eigen leven trok ik het dekbed van mijn matras, haalde ik mijn matras uit het frame en tilde ik de matrasbeschermer op. Daar zat hij, ongegeneerd te parasiteren in mijn duurbetaalde kamer. Moordlustig zette ik de stofzuiger aan en, floep... Daar verdween Henk in de stofzuiger, om nooit meer het daglicht te mogen bewonderen.

Tsja Henk, had je maar netjes moeten vragen of je mocht blijven slapen.

Toen ik eenmaal de stofzuiger in mijn hand had, besloot ik ook mijn kamer maar eens te ont-stoffen. Wie nu nog durft te zeggen dat spinnen geen nuttige dieren zijn...