De laptop.

Voor iedereen die ook wel eens tegen voorwerpen grijnst.

Ik heb een speciale band met mijn laptop. Dat klinkt vast een beetje gek. En misschien denk je dat jij dat ook hebt. Maar mijn laptop en ik, dat is anders. Wanneer ik mijn laptop - ik noem 'm vanaf nu even Frits - teder van stof ontdoe, begint ons ritueel. Frits' ogen openen zich en meteen straalt hij me toe met een kijkvenster dat licht lijkt te geven. Elke morgen weer. Ik kijk 'm met net zo een stralende glimlach aan en hoop dat 'ie me toegang geeft tot zijn belevingswereld. Een oogje kijkt ongeduldig in het rond. Waarschijnlijk omdat 'ie me heeft gemist. Het dotje. Ik wacht hoopvol op de vertrouwde woorden "welkom terug, Ted", waarmee Frits me een aantal keren per dag begroet. Intussen bespreek ik het weekend met m'n collega's en verlies Frits heel even uit het oog. Wanneer ik me realiseer dat Frits en ik aan ons ochtendritueel waren begonnen, richt ik mijn blik weer naar hem.

Zijn oog blijft maar naar me op zoek. "We zoeken u...", zegt 'ie. Ik duik even een figuurlijk zijstraatje in, maar had ik al verteld dat Frits lid is van de koninklijke familie? Ik wil verder niet opscheppen, maar mijn Frits is écht bijzonder. En op zoek naar mij. Het geeft me toch een fijn gevoel dat er iemand is die naar me op zoek is. Die als het ware een oogje in het zeil houdt. Iemand die de politie zou waarschuwen als 'ie me niet kan vinden. Ik kijk vluchtig zijn zoekende kijker in.

"Controleren of u het bent", zegt 'ie.

Wacht even.

Wat gaat hier mis?

Waar is de vriendelijke "welkom terug, Ted"?

Er moet iets mis met me zijn.

Aha. Ik heb m'n bril op. Natuurlijk. Logisch. Dat is een zeldzaamheid. Hij herkende me gewoon niet. Dit kan ik Frits niet kwalijk nemen. Ik slaak een zucht van opluchting en leg mijn bril op tafel. Met een nog ietwat bezorgde blik, kijk ik Frits weer aan.

Vreemd.

Frits is nog steeds aan het controleren of ik het ben.

Mijn haar. Ik heb mijn haar in een staart. Ook dat komt niet vaak voor. En het is inderdaad zo dat mijn hoofd dan plotseling een heel andere vorm lijkt te hebben dan wanneer ik mijn haar los draag. Stom van me. Met een zwierig gebaar haal ik het elastiekje uit mijn haar. Ik fatsoeneer het een beetje en drapeer het zo, dat 'ie me wel moet herkennen.

"Controleren of u het bent".

Misschien heeft Frits even tijd nodig. Ik besluit, geduldig als ik ben, af te wachten. Plotseling zegt 'ie "u wordt niet herkend".

Oké.

Nu maak ik me pas echt zorgen. De meest weerzinwekkende gedachten flitsen door mijn hoofd en na een paar seconden kom ik tot een verdrietige conclusie: Frits is dementerend. Mijn lieve Frits begint langzaam achteruit te gaan. Ik durf er bijna niet aan te denken: binnenkort herkent 'ie me helemaal niet meer. Een aantal van onze mooiste momenten samen gaan door mijn gedachten. Onze eerste ontmoeting aan de balie bij Appie. Onze eindeloze wandelingen door het bos van mappen en documenten. Het samen zwoegen om onze vriend Teams op te starten. En dit is nog maar een greep uit ons assortiment van memorabele momenten.

Ik besluit dapper om Frits niet te laten merken dat ik het weet. Ik wil 'm tenslotte niet ongerust maken. Dus met een stralendere dan stralende glimlach kijk ik 'm weer aan. En alsof hij het aanvoelt, opent Frits zijn ogen en sluit hij me weer liefdevol in zijn digitale armen.

Ik hoor mijn collega lachen.

Hardop.

Verdacht dichtbij ook.

Ik kijk op en een plagerig gezicht kijkt me aan.

"Wat zit jij tegen je laptop te grijnzen?"

O.

O ja.

Mijn laptop.

Frits.

Maar die bestaat natuurlijk niet.

Frits dan.

De laptop bestaat wel.

Ha-ha.

Ha-ha, malle meid.

Het is maar een laptop.

Ik lach stiekem nog steeds enthousiast als ik in moet loggen.

Gewoon, voor het geval Frits toch bestaat.