De keukenhulp.

Voor iedereen die ook in tranen uitbarst als 'ie moet koken.

Ik heb de uitvinding van de eeuw ontdekt.

En dat steek ik niet onder stoelen of banken, want mán, wat heeft het mijn leven makkelijker gemaakt.

Het begon allemaal op een normale kantoordag. De welbekende vier-uursdip kwam me vergezellen en eenzelfde exemplaar streek bij mijn collega neer. Bij gebrek aan cup-a-soup doen wij ons best om ons door deze dip heen te kletsen. Het gaat dan vaak over de meest uiteenlopende onderwerpen: weekendplannen, welke schoenen er onlangs aan ons verlanglijstje zijn toegevoegd, hoeveel we over zouden hebben voor een glas wijn, hoe gender en geslacht iets anders zijn of over in welk stadium je je banaan het liefst eet op een schaal van felgroen tot donkerbruin. Niets geks, zou je zo zeggen. Maar het gesprek van die bewuste dag was anders. Levensveranderend, kan ik wel stellen.

Mijn collega vertelde dat ze morgen een pakketje in ontvangst moest nemen.

Ah.

Pakketjes.

Altijd leuk.

"Wat heb je besteld?"

"Een uiensnijder."

"Een wat?!"

Ik doe geen moeite om de proest die wordt aangedreven door de idiotie die hier in mijn hoofd mee gepaard gaat te onderdrukken. "Een uiensnijder", herhaalt mijn collega met droge ogen. Net als ik me zorgen begin te maken over mijn niveau van wereldvreemdheid, zie ik het hoofd van een andere collega vragend langs zijn scherm verschijnen.

Mooi.

Ik ben dus niet de enige die deze, vooralsnog nutteloos klinkende, uitvinding niet kent.

Vol overgave begint de uiensnijdereigenaresse haar betoog over wat het apparaatje allemaal kan. Met uien dan. Ik besluit, al luisterend, aan Google te vragen of hij een plaatje voor me heeft en binnen enkele milliseconden staar ik naar uiensnijders in allerlei kleuren, vormen en maten.

Aha.

Dit is het dus.

Het ziet er anders uit dan ik me had voorgesteld. Mocht je nu denken: "Waar hèb je het over, Ted", dan is dit je geluksdag. Je staat namelijk op het punt om kennis te maken met een pareltje. Was je al bekend met het hiervoor genoemde fenomeen, dan heb jij je geluksdag al gehad. En ja, dat was de dag dat je kennismaakte met de uiensnijder. Maar ik dwaal af. Wat Google op mijn scherm tovert, is een rond bakje met een deksel met daaraan een hendel. Door aan de hendel te trekken, zorgt het touwtje dat aan de hendel vastzit ervoor dat een paar vlijmscherpe mesjes in het ronde bakje in moordend tempo om zich heen snijden. Dwars door jouw ui. En hoe vaker je aan de hendel trekt, hoe kleiner de stukjes ui worden. Als gehypnotiseerd kijk ik naar de instructievideo's, terwijl mijn collega de vragen die we hebben met vol overgave beantwoordt. Langzaam daalt het besef in: ik móét een uiensnijder hebben. Een bijna extatisch gevoel begint in me te borrelen en voor ik het weet, stap ik bij mijn collega in de enthousiasmetrein. Als ik straks naar huis loop moet en zal ik mezelf trakteren op dit vleesgeworden stukje genialiteit. Tegen de tijd dat ik dat besluit heb genomen, heeft mijn andere collega overigens de betaling al afgerond.

Ik spoel even een paar weken vooruit. De uiensnijder is een hit! We lopen tegen het einde van de experimentele fase en het enthousiasme is nog met geen procentpunt afgenomen. Elke kantoordag delen we onze avonturen met de uiensnijder. Afgelopen dinsdag meldde ik euforisch dat je zelfs perziken kan laten fijnsnijden door onze nieuwe vriend. Daarop werd ik enthousiast meegenomen door het uitgebreide scala aan foto's van groenten die gesneden waren door de uiensnijder die mijn collega's tijdens het koken met elkaar hadden gedeeld. Één van hen heeft 'm zelfs meegenomen op vakantie.

Ik begrijp dat het nu lijkt alsof ik aandelen heb in de uiensnijder, maar niets is minder waar. Ik, als anti-keukenprinses, wil jullie dit machientje gewoon niet onthouden. Voor een kleine zeven euro kan je leven namelijk veranderen. Wie weet, sluiten jullie je binnenkort aan bij mijn nieuwe levensmotto: I've got 99 problems, but an onion ain't one.

Bedankt voor jullie aandacht.