De karmapunten.

Voor iedereen die ook graag punten spaart.

Ik heb afgelopen week karmapunten verdiend door de meest filmische goede daad ooit te verrichten.

Laat ik jullie wilde fantasieën, die hoogstwaarschijnlijk uit deze pretentieuze openingszin voortvloeien, even temperen. Ik had namelijk geen wapperende cape om en ik heb ook niet op heroïsche wijze de wereld gered. We moeten wel realistisch blijven met z’n allen natuurlijk. Wat er wel gebeurde, zal ik in geuren en kleuren beschrijven, nadat ik mijn schriftelijke keel heb geschraapt.

Nietsvermoedend wandelde ik over straat. Ik was op weg naar huis met een muziekje in mijn oren, toen ik een oud vrouwtje hulpeloos om haar heen zag kijken. Ze leek iets te zeggen, maar Lianne La Havas zong onverbiddelijk door, waardoor ik haar niet verstond. De oude mevrouw draaide zich naar me toe en met een vrolijke snoet en ietwat smekende ogen keek ze me aan. Lianne kon wel even wachten, besloot ik. Ik haalde mijn oordopjes uit mijn oren en vroeg of ik haar kon helpen. Dat kon, vertelde ze me. Ze wilde oversteken, maar ze vond het wat spannend, zo in de grote stad.

Ik dacht geen seconde na en stak m’n arm uit om ‘m in die van haar te haken. Oké, dat is misschien gelogen. Het goede daden gedeelte van mijn hersenen maakte namelijk overuren: het kwam razendsnel tot het besef dat ik een oud vrouwtje ging helpen oversteken. Net zoals in de film! Ik gooide mijn haar over mijn schouders zoals alleen Blake Lively dat kan, ik rechtte mijn rug zodat ik net zo parmantig stond als Leonardo di Caprio in The Great Gatsby en ik zette een glimlach op die die van Julia Robberts in Notting Hill deed verbleken. Ik ga een oud vrouwtje helpen oversteken!

Het was druk op straat, dus we stonden een tijdje op het trottoir te wachten totdat het gat tussen de rits auto’s en bussen groot genoeg was om tussendoor te schuifelen zonder de bumper van een rijdend voorwerp te versieren. Ze kletste vrolijk over haar dagje in de grote stad toen het tijd was om de sprong te wagen. Een letterlijke sprong, want ik weet niet wat er van het fragiele vrouwtje over zou blijven als we daadwerkelijk de straat op zouden hupsen. Me nog steeds in een film wanend, gaf ik haar het startsein. Ze klampte zich nog iets steviger aan me vast en voetje voor voetje schreden we naar de overkant. Ik hielp haar de enorme opstap te maken naar de bushalte en voilá, mijn taak zat erop. Ik vroeg nog of ze verder hulp nodig had, maar ze had alles tot in de puntjes voorbereid dus ze wist waar ze heen moest. Ze bedankte me een keer of tien. En toen afscheid had genomen en wegliep, bedankte ze me nog eens.

Toen ik haar arm losliet, verdween mijn innerlijke Blake Lively als sneeuw voor de zon. Leonardo besloot in zijn oldtimer weg te sjezen en ook Julia Robberts zat in een droevige scene waar ze haar glimlach niet nodig had. Meewarig dacht ik aan het oude vrouwtje. Hoewel we elkaar maar vijf minuten hadden gekend, overviel me een sentimenteel heimwee gevoel op het moment dat ik wegliep. Dat hield welgeteld drie minuten stand. Op dat moment realiseerde het me pas echt: ik heb een oud vrouwtje helpen oversteken. Beat that!