De kapper.

Voor iedereen die wel eens onverwacht in de spiegel kijkt

Ik zat vandaag bij de kapper. Zoals altijd als ik naar de kapper ga, had ik ook nu een lijstje aan onderwerpen die ik kon inzetten bij van die ongemakkelijke stiltes. Je kent het wel: Je hebt het standaard riedeltje gehad.

"Goh, wat heb jij mooi haar! Is die kleur van jezelf?" "Die kleur komt niet uit een potje nee, haha".

Oei Ted, dit is er een uit de categorie "Wilt u het bonnetje?" "Nee, laat maar zitten. Ik kan het toch nergens declareren". (Ik moet helaas toegeven dat ik tot een half jaar geleden écht dacht dat ik origineel was met deze grap). "En wat studeer je dan?" "Nou, ik ben afgestudeerd aan musicaltheater...".

Ik betrapte mezelf er vandaag op dat ik daarna altijd even een stilte laat vallen voor de nodige Oh's en Ah's vanuit de tegenpartij, voordat ik verder ga met "... maar nu ben ik aan m'n tweede studie begonnen aan de universiteit" enzovoort enzovoort.

Daarna valt het stil.

Koortsachtig probeer ik me het lijstje met onderwerpen voor bij de kapper weer voor de geest te halen. Had ik al gezegd dat ik al mega lang niet meer bij de kapper was geweest? Shit, dat had ik natuurlijk al als openingszin gebruikt. Denk eens even goed na, Ted! (Ik voel dat de mensen die dachten dat ik een goed geheugen had op dit moment hun vertrouwen in me beginnen te verliezen, mijn oprechte excuses!) Studie hebben we ook al gehad. Waar ik vandaan kom? Nee, ook dat is al uitgebr... Aha! Het weer. Altijd veilig, doch doeltreffend.

Na wat minuten over het weer gekeuveld te hebben, valt het weer stil.

In deze stilte besef ik me dat kappers echt een gave hebben om gesprekken gaande te houden. Althans, normaal gesproken. Terwijl ik me afvraag of kappers net als ik een lijstje met onderwerpen hebben, vang ik mijn eigen blik in de spiegel. Hmm, wat zit dat meisje me met een vreemde grijns aan te kijken. Gelukkig duurt dit niet lang, want ik heb het nog niet gedacht of mijn spiegelbeeld heeft alweer een neutraal gezicht. Ik verzink weer in gedachten en grinnik om mijn eigen fantasie. Zou er ook een boek bestaan "Gesprekken voor bij de kapper"? Ik maak een notitie in m'n hoofd (opzoeken: Boeken voor kappers), als ik mezelf weer zie zitten. Weer die gekke grijns op d'r gezicht! Ogen een beetje dichtgeknepen, alsof ze zich in een grote zandstorm bevindt en een flauwe glimlach om haar mond. Goh, wat een vreemd gezicht.

Ik wil weer verder gaan met mijn kappersfantasie, als ik me plots iets realiseer. Ik heb een kappersblik. Dit is dus het gezicht dat ik altijd trek als ik bij de kapper zit. Ik kijk nog eens in de spiegel en ja hoor. Wéér diezelfde blik! Ik probeer net mijn gezicht weer in een acceptabele vorm te wurmen, als de kapper weer met frisse moed begint te praten. Alsof het nooit anders heeft gedaan, springt mijn gezicht weer in de plooi.

Pfieuw, saved by the bell!