De kantine.

Voor iedereen met lichtelijk keuzestress

Jullie herinneren je misschien mijn vorige anekdote nog wel. Voor iedereen die zich een beetje zorgen maakte over mijn redelijk chaotische ochtendritueel: geen zorgen! Ik heb het tegenwoordig helemaal onder controle. En het was niet eens zo moeilijk. Ik heb simpelweg het bereiden van lunch uit mijn planning geschrapt, net zoals ik het racen op mijn gouden bolide zie als vervanging voor de sportschool. Eind goed, al goed. Niks staat een vlekkeloos verloop van mijn stage nog in de weg.

Behalve dan de lunch. Ik zal even een klein sfeerbeeld schetsen. Elke middag, tegen een uur of 12, krijgt het kantoor collectief honger. Iedereen wandelt opgewekt richting kantine om daar te genieten van een zelf samengestelde lunch. Nu moet ik even een kleine "zie je wel" kwijt, want ik ben dus tóch niet de enige die geen tijd heeft om lunch te prepareren. Há! Goed, iedereen verzamelt zich dus in de kantine en men begint aan een snuffeltocht. Op zoek naar de perfecte lunch voor vandaag.

Precies dit is het moment waarop ik meestal binnenwandel. Dapper stap ik tussen de mierenhoop van mensen en zo gauw ik daar sta, bekruipt me een licht gevoel van paniek. Wat wil ik eten? Waar moet ik heen? Hoe zorg ik dat ik de dienbladen van deze mensen niet omstoot? De keuzestress neemt toe en ik begin kriskras door de mensenmassa heen te slalommen. Tien minuten lang dwaal ik besluiteloos rond. Dan raap ik mezelf bij elkaar, loop naar een van de vitrines, reik met mijn hand naar een boterham en... Ik heb hem! Voldaan loop ik naar de kassa.

"Weer hetzelfde als altijd?" vraagt een collega.

Shit. Weer hetzelfde als altijd!