De fiets.

Over een haat-liefde verhouding

Stel je voor, je hebt een zware vrijdag en zaterdag achter de rug. Je worstelt je met vallen en opstaan door deze dagen heen en probeert te herstellen van een iets te laat feestje en het leed dat scriptie schrijven heet. Op zondagmorgen open je je ogen en ziet het meteen: Yes, de zon schijnt! Maar bovenal: Je hebt de slopende afgelopen dagen overleefd. "Zo", denk je voldaan. "Een pluimpje voor mezelf!"

Fris en fruitig stap je vroeg in de morgen op je fiets. Ofja, fruitig... Zo fruitig als een banaan met een paar bruine vlekjes. Of nee, zo fruitig als een appel met een zacht plekje. Nee, meer zo fruitig als een peer die nog niet helemaal rijp... Je snapt denk ik wel wat ik bedoel. Fris en nog niet helemaal fruitig stap je dus je fiets op. Het zonnetje schijnt, je hebt de wind in je rug en je denkt: "Goh, lekker tempootje". Je overweegt net een carrière in de wielersport, wanneer je iets hoort naderen.

Nog voor je het je goed en wel realiseert, flitst er een vrolijk kletsend ouder echtpaar aan je voorbij. Je ploetert richting je werk, inmiddels toch best verhit door de inspanning, en voelt de verontwaardiging in je opkomen. Die glimlach op hun gezichten. En hoe kunnen zij in godsnaam nog een normaal gesprek voeren zonder ontiegelijk buiten adem te zijn?! Geen zweetdruppeltje. Geen blosje. Niks! En dat terwijl het ademen op zich je al bijzonder veel moeite kost. Langzaam dringt het tot je door: Je werd ingehaald door een elektrische fiets.

Alweer.

Alwéér!

Je gooit de gedachte aan die wielrencarrière onmiddellijk overboord en arriveert iets minder enthousiast op je werk. Bedankt technologie, voor het ruïneren van mijn o zo optimistische ochtend.

Diezelfde avond fiets je langs Café den Bingo, waar het grijs ziet van de mensen. Verbolgen denk je: Daar zitten ze, de boosdoeners! Waarschijnlijk verloten ze op dit moment een stalen monster bij de eerste de beste "BINGO!"

Wanneer je je kamer binnenstapt, zie je een verloren confetti liggen. Je begint te grinniken en denkt: Stop eens met zeuren, Ted! Zo heeft ieder zijn eigen pleziertjes.