De coolheid.

Voor iedereen die stiekem hetzelfde spelletje speelt.

Beeld je even in: je loopt over straat. Je loopt over straat met je oortjes in. Je loopt over straat met je oortjes in, waar een zelfgekozen muziekje doorheen schalt. Ja, lieve kijkbuiskinderen, dat op zich is geen bijster bijzondere opening van dit verhaal. Dat ben ik helemaal met jullie eens. Ik gok dat zo'n 99% van jullie zich wel kan herkennen in deze situatie. En dat is mooi! Ik ben namelijk reuze benieuwd hoeveel procent van jullie overblijft als ik aan het einde van dit blog nogmaals de vraag zou stellen wie zich in de situatie die ik nu ga beschrijven herkent.

Even terug naar de oortjes. En dan vooral de muziek die daardoorheen klinkt. Ik heb het gevoel dat mensen aan mij kunnen zien welke muziek ik luister. Waarschijnlijk maak ik mezelf veel te belangrijk, maar toch. Het voelt alsof mensen mijn niveau van coolheid kunnen lezen, afhankelijk van welk muziekgenre ik door mijn oortjes hoor.

Als ik pianomuziek luister, heb ik het idee dat mensen mij een beetje meewarig aankijken. Zo van: "ach, kijk die meid zichzelf eens over straat slepen. Het arme schaap." Wanneer ik dan wissel naar mijn goede, oude soul klassiekers (en mindere klassiekers, maar alsnog soul) kijken diezelfde mensen me onmiddellijk met een grote glimlach aan. "Die heeft er zin in, want die luistert heerlijke soulmuziek", denken ze dan. Als ik zin heb in jazz en Spotify de opdracht geef me dat te laten horen, vindt men me intelligent. Dat zie ik gewoon aan de manier waarop ze voorbij lopen. En droevige muziek laat mensen met een grote boog om me heen lopen. Een hele grote boog.

Er zijn een paar genres die pas écht tot de verbeelding spreken. Ten eerste is dat het genre podcasts. Daarmee breng ik mensen in totale verwarring. Ik kan het namelijk niet helpen om breeduit te grijnzen of, erger nog, hardop te lachen wanneer Jaap, Sander, Aaf of Lies weer wat uitkraamt dat ontzettend op mijn lachspieren werkt. Daarmee verdeel ik de passanten in twee groepen. Groep één denkt: "Dit ken ik, dit kan alleen maar een podcast zijn" en die kijkt me met een samenzweerderige blik aan. Alsof we een onuitgesproken band hebben. De andere groep mensen denkt waarschijnlijk dat ik niet goed snik ben en overweegt of ze het Meldpunt Zorgwekkend Gedrag moet bellen.

Andere genres die écht iets met de perceptie van voorbijgangers doen, zijn hiphop en R&B. Zodra ik de eerste klanken hoor, schiet mijn coolheidsmeter omhoog. Tenminste, als mijn aanname dat mensen kunnen zien wat ik luister klopt. Maar laten we daar even vanuit gaan. Soms word ik daar dan weer een beetje ongemakkelijk van. Want laten we eerlijk zijn, al zitten deze genres mijn favoriete muziekgenres soul en jazz op de hielen als het gaat om lievelingsmuziek, ik zie er nu niet bepaald uit als een hiphop en R&B luisteraar. Om maar even heel erg te generaliseren. En daar moet ik dan stiekem weer om gniffelen. Zo van: niemand weet, niemand weet, dat DJ Khaled zojuist door mijn oortjes gleed.

En tot slot is er nog een heel specifiek genre dat ik moet noemen. Een genre waar ik een beetje panisch van word. Een genre dat tijdsgebonden is, maar daardoor niet minder gedraaid: carnavalsmuziek. Van januari tot aan carnaval, heb ik regelmatig Venlose muziek mijn oortjes doorgejaagd. Dat voelt af en toe wat vreemd. Vooral omdat ik tegelijkertijd door de Randstedelijke straten paradeer. Zien mensen dat ik dit luister? Stel dat de verbinding met mijn oortjes plotseling verbroken wordt en de vastelaovesmuziek op volle sterkte door een stille trein klinkt? Vaker dan ooit houd ik de connectie tussen mijn oortjes en mijn telefoon in de gaten. Maar hoewel mijn coolheidsmeter tot beneden het vriespunt zakt, weerhoudt dat me niet van het - in stilte - oefenen van de grootste carnavalskrakers.

Soms betrap ik mezelf erop dat ik top 40 muziek aanzet. Dat doe ik niet omdat ik een waanzinnig grote top 40 fan ben, integendeel. Dat doe ik, omdat ik me gewoon heel even normaal wil voelen. Er even bij wil horen. Waarbij? Gewoon, bij alle andere normale mensen die op straat lopen. Waarvan ik zie dat ze ook top 40 muziek luisteren. Of ja. Nou. Dat zie ik natuurlijk niet echt. Maar ik denk dat ik dat zie. En dat is op dat moment even genoeg.

Dus als ik nu de vraag zou stellen: wie herkent zich allemaal in deze situatie, wie zou er dan zijn of haar hand opsteken?

P.S. Mocht je je ooit vervelen, dan is hier een speltip: probeer eens te raden welk genre muziek toevallige passanten luisteren. Het antwoord zal je nooit krijgen, maar het is leuk voer voor een gesprek. Met degene die naast je loopt dan.