De competitie.

Voor iedereen die niet vies is van een beetje uitdaging.

Ik zoek medestanders.

Zijn er meer mensen die wel eens op de fiets zitten en dan zichzelf ineens betrappen op dat ze een wedstrijdje doen met een auto? Dat ze eigenlijk alleen het geluid van die naderende auto en in het vooruitzicht een lantaarnpaal nodig hebben om zichzelf op te maken voor een good old potje racen? En dat ze zichzelf dan voorleggen dat als ze eerder bij de lantaarnpaal zijn dan het racemonster achter zich, dat ze dan gewonnen hebben? En mooier nog, mensen die als ze dat gehaald hebben - en dus in feite de winnaar zijn - zichzelf uitdagen om ook de volgende lantaarnpaal eerder te halen dan het gemotoriseerde voertuig dat op dat moment nog steeds achter hen ligt? En dat ze dan oprecht balen als ze de tweede keer niet winnen? Hoewel ze wel weten dat het een oneerlijke strijd is, maar alsnog graag hadden gewonnen?

Zijn die mensen er?

Zijn er meer mensen die niet eens een auto nodig hebben om een wedstrijdje te doen, maar alleen zichzelf en iets wat de huidige snelheid meet? En die dan bij het lezen of horen van de huidige snelheid een tandje bijzetten om een bepaalde gemiddelde snelheid te halen? Terwijl ze weten dat het maar om enkele seconden tijdwinst gaat en het dus eigenlijk héél weinig uitmaakt? Of die zich, als ze geen snelheidsmeter hebben, focussen op de tijd die ze onderweg zijn of de gewenste tijd van arriveren? En die ook daarbij weten dat de enkele seconden of minuten die ze daarmee besparen echt het verschil niet gaan maken?

Zijn deze mensen er?

Zijn er meer mensen die echt diep, diep teleurgesteld zouden zijn als ze zouden verliezen van Roger Federer tijdens een potje tennis, terwijl ze qua niveau niet eens in de buurt komen van dit icoon al zou hij geblinddoekt en met links spelen? Of die zichzelf op hun kop geven als ze verliezen met sprinten van Usain Bolt? Of het niveau van Picasso niet kunnen evenaren tijdens een potje recreatief schilderen? Of een taart bakken die niet aan een van de exemplaren van Robèrt van Beckhoven kan tippen? En dat ze dat absoluut niet aan de buitenwereld laten merken, want ze hebben zich van tevoren al ruimschoots ingedekt met de meest creatieve excuses? En dat ze ook weten dat het rationeel gezien niet heel gek is dat je verliest in deze niveau ongelijke strijd? Maar dat er toch een inwendige streefteef zit die graag had willen winnen? Heel graag?

Zijn deze mensen er?

Ik heb namelijk een voor mezelf nieuw fenomeen ontdekt: irrationele competitie. Men weet dat de strijd oneerlijk is en de kans op winnen 0,0056% en tóch vindt de irrationeel competitieve waaghals het een goed idee om de strijd aan te gaan. Teleurstelling gegarandeerd. Dus ik vraag het nog één keer: zijn er mensen die zich hierin herkennen?

Dit vraag ik voor een vriend natuurlijk.