De beroemdheid.
Voor iedereen die héél even z'n "cool" verliest.
Ik zie mezelf als een vrij nuchter persoon. Ik heb zo mijn momenten dat ik van enthousiasme uit elkaar spat, maar als puntje bij paaltje komt, vind ik mijzelf een nuchter persoon. Nou ja, ik vond mezelf een heel nuchter persoon. Ik begin daar sinds kort namelijk een beetje op terug te komen. Althans, in bepaalde situaties heb ik gemerkt dat ik toch iets minder nuchter ben dan ik zelf dacht. Eigenlijk gaat het om een hele specifieke situatie. Het heeft even geduurd voordat ik het zelf besefte, maar sinds enige tijd kan ik het niet helemaal meer negeren: ik ben starstruck.
Het begon allemaal een jaar of 13 geleden tijdens een studiereisje met mijn vriendinnen in het wonderschone Praag. Nietsvermoedend liepen we in onze zelfgemaakte, identieke shirtjes te flaneren over het grote plein. Je kent het wel, een doodgewone dag uit het leven van een gemiddelde 16-jarige. We hadden het over beroemdheden en ik had het hoogste woord over dat dat ook maar gewoon mensen waren en dat ik niet begreep dat mensen zo idolaat van iemand konden zijn. We liepen voorbij de kerk waar we een groepsfoto wilden maken. We speurden het plein af op zoek naar een betrouwbare fotograaf, waarna we ons vakkundig opstelden en onze stralendste glimlach opzetten om een leuke foto te maken. De zelfbenoemde fotograaf telde af en vlak voordat de foto werd genomen, sprongen er twee jongens voor onze foto.
Leuk. Heel leuk. Lekker volwassen ook.
Poging 2. We plakten de glimlach weer op ons gezicht, zetten ons beste beentje voor en waren weer klaar voor het kiekje dat ons plakboek in kon. Ik merkte opeens een grote gestalte op die ons groepje naderde en zich schaamteloos aan ons fotobeeld toevoegde. Met lichte irritatie keek ik zijn, het bleek een man te zijn, kant op. Ik draaide mijn hoofd weer terug, toen langzaam het besef kwam dat ik deze meneer ergens van kende. Ik keek nog een keer en kon mijn ogen niet geloven. Is dit die man uit Step Up? De film die ik woord voor woord kon meespreken? Ik bleef de man aanstaren en de gedaante kreeg een naam: dit was Channing Tatum!
Voordat de rest van mijn vriendinnen er erg in had, stond ik te springen en gillen: “OMG, dit is die van Step Up! Dit is Channing Tatum!!” Nog voordat het helemaal tot mijn vriendinnen doorgedrongen was, stak hij zijn hand naar me uit en vroeg: “Do you wanna dance?” Ik geloof niet dat ik daar antwoord op heb kunnen geven, anders dan een vreugdekreet en binnen no time stonden wij te dansen met Channing Tatum op het plein in Praag. Totaal in de gloria was ik. En het werd nog beter toen we afscheid moesten nemen. Ik, als 16-jarige gup, zwaaide beleefd. Hij keek ietwat verbaasd en zei: “No, I want a kiss!” Ja, lieve kijkbuiskinderen, mijn 16-jarige ik kreeg 2 kussen van niemand minder dan Channing Tatum. En daar scheidden onze wegen.
Toen we ons op wolken lopend naar een kroegje verplaatsten om alles even te laten bezinken, kreeg ik vreemde blikken van mijn vriendinnen. Ik kon ze niet helemaal plaatsen, tot één van hen zei: “Ja ja, beroemdheden zijn ook maar gewoon mensen…”
Ja. Ja, maar… Nee, maar dit was een uitzondering. Ik ben echt niet zo iemand die altijd helemaal uit haar plaat gaat als er toevallig een beroemdheid langsloopt.
We slaan even wat jaartjes over en gaan door naar de jaren daarna:
· Een van de mannen van Streetlab skeelert voor me en ik ben spontaan het hele verhaal dat ik aan het vertellen ben vergeten;
· We zien Bridget Schuurman lopen en mijn huisgenoot en ik beginnen geanimeerd te smiespelen (“niet meteen kijken, maar IK ZIE BRIDGET SCHUURMAN LOPEN”);
· Ik loop door het park en Edsilia Rombley rent me voorbij. Niet opvallend kijken, Ted. Niet te opvallend kijken. En ik zet een stalen gezicht op dat – mega onnatuurlijk - strak voor zich uit blijft kijken;
· Conny Breukhoven rijdt voorbij en ik draai me bijna een nekhernia om haar gepersonaliseerde Biro in me op te slaan.
En dit is nog maar een greep uit de collectie.
Ik wil het niet toegeven, maar ik denk toch dat ik er niet onderuit kan: ik ben starstruck.