Ted
Schrijft.
Hoi.
Ik ben Ted.
En ik schrijf.
Maar dat hadden jullie vast al door.
​
Benieuwd waarom?
Dan ben je op de juiste pagina.
Kleine kletskous.
Bevlogen schrijfster.
Tijdelijke poëet.
Ted Schrijft.
Ik ben Ted en ik heb iets met taal.
​
Zo, dat is eruit.
​
Mijn liefde voor taal begon zodra ik kon praten. En geloof me, dat was vroeg. Vraag het mijn ouders maar eens. Ik kletste honderduit. Eerst alleen voor mezelf en ik kon mijn geluk niet op toen er een zusje bij kwam. Nu kon ik voor twéé mensen praten. Toen mijn zusje na een tijdje voor zichzelf begon, viel mijn kleine ik in een zwart gat. Althans, dat denk ik. Ik begon mijn eigen liedjes te maken. In mijn eigen taal. De bandrecorder die ik tijdens Sinterklaas had gekregen, werd zeer intensief gebruikt en de ene na de andere zelfverzonnen hit werd opgenomen.
​
​
Toen ik op de basisschool leerde schrijven, ging er een wereld voor me open. Ik hoefde immers niet altijd te praten, ik kon vanaf nu alles wat er maar in mijn hoofd omging opschrijven. Fanatiek als ik was, stortte ik me in eigen verzonnen schrijfsels. Van een eigen miniboek met de pakkende titel 'Jantje en de snoeperd' - ik was verzot op snoep en uitte dat maar al te graag - tot een knaller van een lied, genaamd 'Mijn oom dat is een tovenaar'. Ik was in mijn nopjes.
​
Ik hoefde dan ook niet lang na te denken toen ik zag dat ik op de middelbare school het vak poëzie kon kiezen. Sonnetten, haiku's en vrij dichten, ik vond het fantastisch. De jaren daarna heb ik me in taal als leerobject verdiept. Oké, dit klinkt misschien wat poëtischer dan dat het was (ik heb goed opgelet in de poëzie lessen, zie je?), aangezien Nederlands, Engels, Frans, Duits en Latijn in het standaard lespakket zitten op de middelbare school. Maar hé, dat mocht de pret niet drukken.
​
En toen kwam 2016. Het begon met de aankoop van een nieuwe regenjas. Ik kroop achter mijn laptop en voor ik het wist was mijn eerste volwassen verhaal zo het wereldwijde web op geslingerd. En ik vond het leuk. Sterker nog, ik vond het bijna kwalijk dat niemand de alledaagse dingen belangrijk genoeg vond om te benoemen. Laat staan om er 500 woorden aan te besteden. Dus ik schreef nog eens. En nog eens. En nog eens. En nog ee... Je begrijpt me vast.
Ted Schrijft was geboren.